Przeżywana dziś podwójna radość z okazji święta patronalnego kościoła i rocznicy jego poświęcenia przywołuje na myśl umieszczane w większości starych kościołów łacińskie napisy Deo Optimo Maximo sub invocatione Beati..., co oznacza, że kościół zbudowany jest na chwałę Bogu Najlepszemu i Najwyższemu, którą w konkretnym budynku sakralnym oddaje się w sposób szczególny za wstawiennictwem określonego świętego. Zwyczaj nadawania kościołom tytułu sięga początków chrześcijaństwa. Pierwotnie kościoły określano mianem: domus Dei, domus dominica albo aula Dei. W starożytnym Rzymie pierwszymi kościołami stawały się domy pobożnych chrześcijan, w których sprawowano Eucharystię i inne sakramenty. Domów takich było dużo, dlatego dla ich odróżnienia, zaczęto je określać imieniem właściciela, np. dom Tytusa, Damazego, Euzebii itp. Właściciele pierwszych kościołów w większości stawali się męczennikami za wiarę, stąd ich domy z czasem zaczęto określać mianem św. Tytusa, św. Damazego, czy też św. Euzebii. W średniowieczu, zwłaszcza w wiekach V–VIII, pamięć o pierwszych właścicielach domów-kościołów była już słaba. Był jednak inny motyw nadawania nowym kościołom tytułów. We wspomnianym okresie wiele osób przechodziło z pogaństwa na chrześcijaństwo. Pośród pogan nawróconych na chrześcijaństwo żywe były jeszcze stare wierzenia, toteż nowym kościołom nadawano tytuł któregoś ze świętych, za którego przyczyną dokonywały się w okolicy cuda. W ten sposób starano się przyciągnąć i utwierdzić w wierze chrześcijańskiej niedawnych pogan. W rezultacie zaczęły powstawać kościoły dedykowane znanym wtedy świętym. Motywy wyboru tytułu kościoła podyktowane były różnymi okolicznościami, np. bliskością miejsca urodzenia świętego, albo jego apostolstwa, męczeństwa, czy też faktem posiadania relikwii. Tytuły kościołów miały też związek z przeżywaną w danym czasie jakąś tajemnicą wiary lub ogłaszanymi świętami (np. Najświętszego Serca Pana Jezusa lub Wniebowzięcia NMP). Aktualnie prawo kościelne stanowi: „Każdy kościół powinien mieć swój tytuł, który nie może być zmieniony po dokonaniu poświęcenia kościoła”. I dalej: „Tytułem kościoła może być: Przenajświętsza Trójca lub każda z Osób Bożych, czyli Bóg Ojciec, Jezus Chrystus pod wezwaniem tajemnicy Jego Życia lub pod imieniem już wprowadzonym do liturgii, Duch Święty, a także Matka Boża pod wezwaniem już przyjętym w liturgii, święci aniołowie, święty wpisany do Martyrologium Rzymskiego lub bezsprzecznie kanonizowany”. Należy podsumować, że tytuł kościoła pełni nie tylko funkcję praktyczną, ale ma znaczenie teologiczne.