Budowanie świątyń, jako domów modlitwy i umacniania osobistej wiary, towarzyszy życiu wspólnoty chrześcijańskiej od początku dziejów Kościoła. Najpierw adaptowano sale w rezydencjach właścicieli ziemskich i arystokracji, od IV w. znamy już odrębne budowle, przeznaczone wyłącznie dla sprawowania kultu religijnego. I tak już dzieje się do dziś. Tyle, że decydujący wpływ na podjęcie decyzji o wzniesieniu budowli kościelnej mają obecnie mieszkańcy, zasadniczo ci, którzy tworzą żywą wspólnotę wiernych. Zrozumiałą pozostaje kwestią, że w tym dziele należy uwzględniać lokalną specyfikę, związaną z władzami samorządowymi, także z obecnością innych grup wyznaniowych. Niemniej z nauki historii możemy się przekonać, że wyznawcy Chrystusa w każdej epoce byli konsekwentnie przekonani o swoim prawie do posiadania miejsca dla pielęgnowania własnego życia religijnego. W realizacji tych zamysłów należało roztropnie i z poszanowaniem wszelkich reguł życia społecznego zmierzać do osiągnięcia zamierzonego celu. Przykład Zdzieszowic nie jest odosobniony – przez wieki w ten sposób realizowało się budowanie Królestwa Chrystusowego na ziemi.
Zdzieszowice nie posiadają bardzo bogatej historii. Wprawdzie już w XIV w. nad Odrą, w okolicach o dość ożywionym handlu istniał przysiółek, wzmacniający prowadzenie handlu poprzez przeładunek soli, następnie rud żelaza oraz drewna z pobliskich lasów m.in. na Górę św. Anny. Ważne dla nas, że dawni mieszkańcy związali już przed wiekami wiele swoich planów z tym właśnie miejscem. Pod względem kościelnym teren ten objęty był parafią w miasteczku Leśnicy, o której posiadamy nieco więcej wzmianek w dokumentach. Ożywienie społecznogospodarcze dało o sobie znać od drugiej połowy XVIII w., kiedy rozwijało się zapotrzebowanie na bogactwa kopalne dla rozwijającego się przemysłu ciężkiego, co wyznaczają takie miejscowości jak rozrastające się w tym czasie Gliwice, Ozimek czy nawet Kluczbork, a wnet Zabrze, Bytom i wiele innych. Dodatkowo łaskawym okiem na nasz teren spoglądali zainteresowani bogactwami tej ziemi przedstawiciele wielkich rodów magnackich, wśród których rozpoznajemy reprezentantów rodziny Henkel von Donnersmarck, Ballestrem, Schaffgotsch, Winckler. Im też zawdzięcza nasza ziemia budowę osiedli dla wzrastającej liczby pracowników, którzy osiedlali się w trosce o zdobycie środków do życia. Z biegiem czasu zmieniał się charakter zabudowy, powstawały nowe drogi, linia kolejowa połączyła nawet Zdzieszowice z innymi częściami Śląska. Uprzemysłowienie wycisnęło też piętno na duchowych potrzebach nowych mieszkańców, w czym znaczącą rolę odgrywało powiązanie ich zwykłych ludzkich losów z Kościołem. Parafia leśnicka dostrzegała udział mieszkańców Zdzieszowic w życiu religijnym i to odnotowywała w swoich rejestrach. Przez pierwsze wieki zbyt mała liczba mieszkańców nie pozwalała zdecydować się na budowę własnego kościoła. Dopiero na początku XIX wieku zdołano wybudować drewnianą kaplicę pw. św. Jana Chrzciciela, w której okazyjnie odprawiano nabożeństwa. W 1871 r. w miejscu tej drewnianej kaplicy zbudowano murowaną kaplicę, którą ufundował miejscowy młynarz Johann Baron. Wnet poprowadzenie linii kolejowej z Wrocławia w kierunku Katowic i dalej do Galicji, z dworcem kolejowym w Zdzieszowicach zadecydowało o wzroście liczby mieszkańców Zdzieszowic, a radością napełniła ich zgoda kardynała G. Koppa, który 14 maja 1913 r. zezwolił na budowę kościoła. Został on poświęcony św. Antoniemu w 1920 r. Dwa lata później w 1922 r. kard. A. Bertram ustanowił w Zdzieszowicach samodzielną placówkę duszpasterską, oddzieloną od Leśnicy, jako tzw. kurację. Nasze miasto liczyło wówczas już prawie 2 tysiące wiernych, którym posługiwał własny kapłan – pierwszym został mianowany ks. Franciszek Walloschek, a po nim ks. Leon Urbański. Po 1929 r., nastąpił kolejny wzrost liczby mieszkańców i nowy proboszcz ks. Fryderyk Czernik zamyślał o budowie nowego, obszerniejszego kościoła. I rzeczywiście, dzięki umiejętnemu postępowaniu strony kościelnej w niełatwych czasach przed II wojną światową, 15 czerwca 1937 r. został wmurowany kamień węgielny pod nową świątynię, którą dedykowano św. Antoniemu z Padwy, a 22 listopada tego roku uroczyście został konsekrowany kościół.
Uwagę musimy zwrócić na teren obecnej naszej parafii. Jest to dawny folwark Carlshof Kaczorownia, który wygasł w 1928 r., a jego ziemie zostały rozparcelowane dla miejscowych rolników – to właśnie nasze tzw. Stare Osiedle. Ta wstępna epoka doprowadziła do faktu, który dziś stanowi powód do zasłużonej satysfakcji. Przypomnieć wypada najważniejsze fakty.
W ślad za rozbudową koksowni w Zdzieszowicach rozwinęło się także budownictwo mieszkaniowe. W ten sposób przybyło mieszkańców, a dla niemałej liczby dzieci musiała też powstać szkoła z bezpieczną katechizacją. Problemem bowiem okazała się odległość od kościoła parafialnego – ponad 2 km, zwłaszcza dla starszych osób, ale nie tylko. Nie zaskakuje więc fakt, że dojrzewała myśl o wzniesieniu w tej części miasta nowego kościoła i przybrała realny kształt w 2004 r. Ks. Proboszcz Antoni Komor najpierw wsłuchiwał się w głosy parafian, uwzględniając także wyniki ankiety rozesłanej wśród wiernych, mającej wyrazić opinię o budowie nowego kościoła. Przy tym analizował wszelkie aspekty podjęcia się budowy. Po przedstawieniu tej palącej kwestii w Kurii Diecezjalnej w Opolu oraz jej pozytywnej decyzji, przystąpił do budowy. Niełatwą kwestią było zatwierdzenie lokalizacji nowej świątyni – proponowano m.in. działkę przylegającą do zbiegu ulic Góry Świętej Anny i Lipowej, ale ostatecznie, dzięki życzliwości burmistrza Zdzieszowic Dietera Przewdzinga, w tym celu wykorzystano istniejące fundamenty, na których pierwotnie zamierzano budować blok mieszkalny. Jednakże po rezygnacji z tego zamysłu, miejsce to pozostawało niezagospodarowane. I rzeczywiście na tym właśnie miejscu wzniesiono świątynię.
Dokumentacja techniczna według projektu inż. arch. Janusza Olenieckiego została zatwierdzona do realizacji 7 sierpnia 2006 r. Ustalono także metody gromadzenia niezbędnych funduszy. Nie do przecenienia był fakt zawiązania grupy modlitewnej, która rozpoczęła modlitewny „szturm” 3 maja 2004 r., rozpoczynając go w świetlicy na Starym Osiedlu (w tzw. Gołębniku). Modlitwa w każdej sytuacji stanowi wypróbowany sposób cementowania łączności rąk i serc, przez co ujawnia się poczucie scalonej wspólnoty, przyczyniającej się do budowania wspólnego dobra. Niezwykle cenny okazał się w tym momencie hart ducha bardzo wielu osób (osobiście słyszałem wiele wspomnień z ust Parafian o p. Cecylii Cebuli oraz Barbarze Wasilewskiej). Burmistrz Zdzieszowic podarował lokalnej społeczności przywieziony z Jasnej Góry obraz Matki Bożej Częstochowskiej oraz obraz Matki Bożej Bolesnej, przywieziony z Lichenia. Atmosfera wytworzona dzięki tym inicjatywom wyzwoliła nowy zapał do starania się o nowy kościół. Wielowymiarową pomocą od samego początku prowadzenia inwestycji służył ówczesny ekonom diecezjalny, ks. dr Albert Glaeser. Dnia 8 maja 2007 r. na teren budowy wkroczyła firma budowlana „Stolmar” z Tęgoborza. Prace posuwały się bardzo prężnie i pierwsza pasterka – naturalnie, jeszcze w bardzo skromnych warunkach, ale z ogromną serdecznością wspominana – odbyła się 24 grudnia 2007 r. o godz. 20.00. Z kolei dnia 29 marca 2009 r. prace były na tyle zaawansowane, że abp Alfons Nossol mógł dokonać uroczystego poświęcenia kamienia węgielnego. Dzięki tym pomyślnym wydarzeniom od listopada 2012 r. już co niedzielę o godz. 9.30 odprawiano w budującym się kościele Msze św. Na patrona świątyni ks. prałat Antoni już na początku budowy kościoła zaproponował św. Ojca Pio, a miarą akceptacji tego tytułu była m.in. prośba wspomnianej wyżej grupy modlitewnej skierowana do proboszcza w maju 2011 r. o umożliwienie im także przyjęcia patronatu Stygmatyka z Pietrelciny.
Wiosną 2013 r. wszystko wskazywało na to, że uda się w ciągu kilku miesięcy doprowadzić budowę kościoła do końca, tj. w zakresie wystarczającym do sprawowania kultu. W tym czasie funkcjonował już w części zabudowań Dom Dziennego Pobytu, który w zamian za dziesięcioletnie użytkowanie wykończono nakładem Urzędu Gminy (stosowna umowa została zawarta w sierpniu 2009 r., a od stycznia 2011 r. regularnie spotykali się już w nim seniorzy). Pozostałe budynki plebanijne były w stanie tzw. surowym zamkniętym. Zarówno warunki lokalowe, jak i świadomość, że Stare Osiedle zamieszkuje ponad 2000 osób wpłynęły na decyzję Biskupa Opolskiego nie tylko o poświęceniu kościoła, ale także utworzeniu parafii z własnym duszpasterzem.
W ten sposób budowa własnej, wymodlonej i wyczekiwanej świątyni, która ujawniła istniejący w ludzkich sercach dar zwrócenia uwagi na sprawy wyższe, bo przenoszące nas ku wiecznemu trwaniu przy naszym Panu, zaowocowała kolejnym ogniwem w łańcuchu stabilizacji i rozwoju struktury Kościoła w naszej diecezji. Radość i satysfakcja z tego sukcesu wybrzmiała w dniu 23 września 2013 r.