Przygotowując się do naszego święta patronalnego, warto wczytać się w krótki biogram św. Pio z Pietrelciny zamieszczany w oficjalnych księgach liturgicznych Kościoła. Jest on o tyle inspirujący, gdyż zawiera w sposób niezwykle syntetyczny i skondensowany najbardziej istotne dane biograficzne oraz charyzmaty i dzieła świętego: „Święty Ojciec Pio, Francesco Forgione, urodził się 25 maja 1887 r. w Pietrelcinie, w diecezji Benevento. Do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów wstąpił 6 stycznia 1903 r. jako kandydat na kapłana. Święcenia kapłańskie przyjął 10 sierpnia 1910 r. w katedrze w Benevento. 28 lipca 1916 r. przybył do klasztoru w San Giovanni Rotondo, położonego u wzgórza Gargano, gdzie z małymi przerwami przebywał aż do śmierci, to jest do 23 września 1968 r. W piątek 20 września 1918 r. w chórze starego kościółka, podczas modlitwy przed Ukrzyżowanym, otrzymał stygmaty, które, otwarte i krwawiące, nosił przez pół wieku. Zorganizował Grupy Modlitwy i przyczynił się do powstania nowoczesnego szpitala, któremu nadał nazwę Dom Ulgi w Cierpieniu. Papież Jan Paweł II dnia 2 maja 1999 r. zaliczył go do grona błogosławionych, a 16 czerwca 2002 r. dokonał jego kanonizacji. Święty Ojciec Pio pozostawił piękne świadectwo umiłowania Męki Pańskiej i Eucharystii, której był wiernym i pokornym sługą. Zasłynął jako wytrawny kierownik dusz. Przez jego wytrwałą posługę w konfesjonale Bóg okazał współczesnemu światu wspaniałość dzieł Swego miłosierdzia”. Temu zwięzłemu opisowi wtóruje oficjalna modlitwa Kościoła odmawiana we Mszy św. (jako kolekta) i w Liturgii Godzin: „Wszechmogący Wieczny Boże, Ty świętego Ojca Pio, kapłana, obdarzyłeś szczególną łaską uczestnictwa w krzyżu Twojego Syna i przez jego posługę ukazałeś wspaniałość dzieła Twego miłosierdzia, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy trwale włączeni w cierpienie Chrystusa, szczęśliwie mogli osiągnąć chwałę Zmartwychwstania”. Pierwszym, jak łatwo zauważyć, akcentowanym przez Kościół charyzmatem św. Ojca Pio jest jego „piękne świadectwo umiłowania Męki Pańskiej” i przyjęcie „łaski uczestnictwa w krzyżu [Chrystusa]”. Staje się to bardziej zrozumiałe, gdy sięgniemy do treści modlitw Zakonnika, które ujawnił w wielu pisanych przez siebie listach. Czytamy m.in.: „Najświętszy Duchu […] wspomóż mnie w zgłębianiu tajemnicy nieskończonej miłości i boleści Boga, który przyjąwszy nasze człowieczeństwo, cierpi, kona i umiera z miłości do stworzenia!... Oto Odwieczny i Nieśmiertelny uniża się i upokarza, podejmując niepojęte męczeństwo. Czyni to pośród obelg, wzgardy i haniebnej sromoty śmierci na krzyżu, aby zbawić stworzenie, które Go obraża i samo brudzi się w błocie grzechu. Człowiek cieszy się w grzechu, a Jego Bóg z powodu grzechu smuci się, cierpi i poci krwią wśród straszliwego konania ducha. Ja nie potrafię wniknąć w ten nieskończony ocean miłości i cierpienia, jeśli Ty nie wspomożesz mnie Swoją łaską. Obym mógł wniknąć do głębi Serca Jezusowego, aby tam odkryć istotę przeżywanej przez Niego goryczy, która doprowadziła Go tam, do Ogrodu Oliwnego, i do stanu konania […]. Obym mógł zjednoczyć się z Nim, aby wraz z Nim wynagradzać”. W innym liście pisał tak: „O Jezu, udziel także i mnie tej samej mocy, […] bym za Twoim przykładem i z Twoją pomocą stawiał czoła przeciwnościom, spokojnie i pogodnie przyjął cierpienia i udręki, jakie mogą mnie spotkać na tym padole wygnania; zjednocz to wszystko z Twoimi zasługami, z Twoimi cierpieniami, z Twoim wynagrodzeniem, z Twoimi łzami tak, bym współpracował z Tobą nad moim zbawieniem i unikał grzechu, który był jedyną przyczyną Twojego krwawego potu i doprowadził Cię aż do śmierci. Zniszcz we mnie to wszystko, co się Tobie nie podoba i świętym ogniem Twojej miłości wypisz na moim sercu Twoje cierpienia…”.